De coronacrisis toont aan dat als er ergens iets misgaat en hoe klein, onzichtbaar of ver weg dat ‘ongelukje’ ook is (Wuhan ligt niet naast de deur), het zomaar ineens, aan de andere kant van de wereld, de hele samenleving compleet kan ontwrichten. Ditmaal in de vorm van een pandemie.
Dat een ongecontroleerde marktplaats in China, misschien alleen maar een paar dieren op die marktplaats, in staat zijn een spaak te steken in eeuwenoude tradities als Wimbledon, de Tour de France en de opvoering van de Matthäus Passion en eigenlijk het hele openbare leven in Europa, inclusief de economie, is – als je erover nadenkt – zowat verbijsterender dan een romanschrijver ooit had kunnen bedenken. En dan hebben we het nog niet eens over de kwetsbaarheid van de gezondheidszorg. Die ziet zich geconfronteerd met een instroom van patiënten die een onbekend virus onder de leden heeft en behalve de beschikbare hulpmiddelen (zoals beademingsapparatuur) staat ze voorlopig machteloos tegenover de onbekende indringer. Met mensonterende scènes tot gevolg: massa’s lijken die in koelwagens worden afgevoerd.
Te zeggen dat ‘kleine dingen grote consequenties’ kunnen hebben, zou wat betreft de coronacrisis het understatement van het jaar zijn.
Zoals meestal lijkt het adequate antwoord op een crisis niet of maar gedeeltelijk uit de buik van de politiek tevoorschijn te komen. Meer globalisme? Meer protectionisme? Meer samenwerken? Of juist meer zelf doen? Je hoeft de kranten maar te lezen en tv-zenders maar aan te knippen om getuige te zijn van een nieuwe ideologische strijd op wereldschaal. Zelfs bij het intelligente debatprogramma #Buitenhof werd de vraag gesteld welk machtsblok ‘als winnaar’ uit de coronacrisis zou komen. Kennelijk is ook daar nog niet helemaal doorgedrongen dat deze crisis andere vragen stelt en een beroep doet op andere eigenschappen (nieuwsgierigheid, werklust, improvisatievermogen, teamspirit) dan te willen weten welk land straks de grootste spierballen heeft.
Als software ondernemer staat voor mij vast dat niet de politiek maar informatietechnologie, met 5G en blockchain voorop, in de nabije toekomst een belangrijke rol gaat spelen bij het verhinderen van grootschalige catastrofes, zoals nu corona. Vandaar dat ik me, meer dan ooit, wezenloos erger aan de gelukkig nog marginale stemmingmakerij jegens 5G, als zou de volksgezondheid door dit nieuwe netwerk gevaar lopen! Ik had al niet veel geduld met dit soort niet-wetenschappelijke geluiden, maar zeker nu we als mensheid alle mogelijkheden hebben om informatie sneller te laten reizen dan de vliegtuigen waarmee besmette passagiers het virus naar andere continenten brachten, moeten we mijns inziens zo weinig mogelijk aandacht schenken aan krachten die terug willen naar de middeleeuwen.
Ik sta te popelen om mijn bijdrage te leveren aan een slim netwerk dat cruciale informatie hopelijk in een split second over de wereld kan verspreiden. Voor mij is corona, kortom, geen excuus om kletspraatjes over straling te gaan rondstrooien, maar een extra stimulans om ten bate van de hele wereldbevolking keihard aan het werk te gaan, zodat de informatie straks sneller ter plekke is dan het virus.
Corona maakt de optimist in mij wakker.